Gisteren was het Nieuwjaarsdag. Ik heb niet veel gedaan, eerste stukje geschreven over Super Mario Land. 's Middags was er een kleine informele borrel bij café DeRat en ik was bijtijds weer thuis. Soep gegeten en Black Mirror gekeken. Eline is een half uurtje geleden naar haar werk vertrokken en ik heb het rijk alleen.
Ik grapte dat ik vandaag alleen maar zou gaan gamen. Eline zei "dat mag niet!". Het mág wel, maar ik wíl het niet. De eigenheid, het agentschap van het individu maakt het maken van een keuze zo sterk - als het niet "niet mag" van een externe autoriteit is het niet mijn keuze en als ik het wel zou doen dan heb ik niet voldaan aan de eisen van de externe autoriteit. Omdat ik het zélf wil (of niet wil) heb ik de regie in handen.
Mijn PlayStation 4 staat drie meter van me vandaan. Ik zou, als ik zou willen, gelijk weer in een digitale wereld terecht kunnen komen. Mis ik gamen? Ja en nee. Ik heb geen behoefte om door de besneeuwde bergen van Skyrim te lopen of op de bodem van de oceaan in Rapture. Het is het ritueel, de gewoonte.
Normaal gesproken zou dit zo'n moment zijn dat ik nog een uurtje ga gamen. Sommige mensen "moeten wakker worden". Als ik opsta, ben ik wakker. Maar even gamen is misschien wel een onderdeel van mijn ochtendritueel. Het begint me te dagen hoeveel tijd ik over heb nu. Het is 8:58. Dit stukje schrijven zal geen uren duren. Ik ga ook weer proberen te rennen. Niet eens omdat het gezond is en ik wel wat kilo's kwijt kan, maar ook als zinnig tijdverdrijf.